ไฟไหม้ ตลาดบ้านโป่ง ๑
ในตอนเช้าวันที่ก่อนที่โรงเรียนจะเปิดเทอมใหม่ ผมก็ซ้อนท้ายรถจักรยาน พ่อของผมก็ถีบ จักรยานไปส่งผมที่บ้านน้าฟ้าเลยทีเดียว เมื่อผมมาถึงบ้านน้าฟ้าที่ดงมะพร้าวแล้ว พ่อก็เข้าไปคุยกับน้าฟ้าสักประเดี๋ยวหนึ่ง เท่ากับว่าฝากผมให้น้าฟ้าดูแลให้ด้วย พ่อคงจะบอกเป็นพิธีเท่านั้น แต่เรื่องรายละเอียดต่างๆ ที่ผมได้มาอยู่ที่นี่ พ่อคงคุยกับลุงตุยไว้หมดแล้ว
คุณ ปรีชา ทรัพย์เย็น
เรื่องราวของชาวเจ็ดเสมียน
คุณปรีชา ทรัพย์เย็น
กลางเดือน กรกฎาคม พ.ศ. ๒๔๙๗ นั้นเข้าหน้าฝนแล้ว พ่อของผมจึงได้มาหาผม ก่อนที่จะมาหาผมนั้น เขาไปหาลุงตุยที่ร้านทองในตลาดก่อน ได้คุยกันแล้วสักพัก จึงได้ถีบจักยานมาหาผมที่บ้านน้าฟ้า วันนั้นเป็นวันอาทิตย์ ไม่ได้ไปโรงเรียน ตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ ผมก็ยังมีเรื่องระหองระแหง ทะเลาะกับสองคนพี่น้องนี้ แทบทุกวัน โดยเฉพาะไอ้เปี๊ยก ถ้าแบบที่ไม่มีเรื่องอะไรกัน ก็จะต้องมีการเถียงกัน บ้างทุกวัน เป็นอย่างนี้มาเรื่อยๆจนผมก็เริ่มจะปรับตัวได้
ความหลังที่ยังไม่ลืม
เรื่องราวของชาวเจ็ดเสมียน
๕๔ ปี ที่ยังไม่ลืม
โต๊ะเตะบอลนี้ ที่จริงจะเรียกว่าโต๊ะก็ไม่ถูกต้องนัก ต้องเรียกว่าตู้จึงจะถูกต้องกว่า เพราะว่าตู้นี้ มีความสูงประมาณ ๑ เมตร หรือ ๑.๒๐ เมตรเท่านั้น กว้างประมาณ ๘๐ เซนติเมตร ยาวประมาณ ๑.๒๐ เมตรเห็นจะได้ ข้างบนนั้นเขาจะทำเป็นขอบกั้นทั้งสี่ด้านสูงประมาณ ๑๕ เซ็นต์ แล้วเขาก็เจาะรูที่ขอบนั้น เอาเหล็กกลมๆ เสียบให้โผล่ทะลุ แล้วทำตัวตุ๊กตา ติดไว้กับเหล็กนั้น ปลายเหล็กที่โผล่ออกมาด้านนอก เขาทำเป็นที่จับ เหมือนลูกบิดประตูบ้าน เอาไว้ให้คนเล่นจับ แล้วบิดมือที่ก้านนี้เพื่อเตะลูกบอล ท่านที่เคยเห็นแล้วคงนึกออกนะครับ
ไปโรงเรียนวันแรก
เรื่องของชาวเจ็ดเสมียน
ไปโรงเรียนวันแรก
และแล้วก็ถึงวันเปิดเทอม.................!
วันที่ ๑๗ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๔๙๗ วันนั้นเป็นวันจันทร์ ขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๖ ปีมะเมีย อากาศยังร้อนอยู่ อากาศในปีนี้มันร้อนมาก่อนนานแล้ว ตั้งแต่ผมยังเล่นอยู่ที่เจ็ดเสมียน ผมตื่นแล้วลุกออกมาจากมุ้ง แล้วก็รีบพับมุ้งและผ้าห่มพร้อมด้วยหมอนวางไว้ที่เดียวกัน ทางหัวนอน แล้ว ตลบเสื่อขึ้นไปปิด เป็นอันว่าเรียบร้อยในการเก็บที่นอนของผม ที่นอนของผมนั้นไม่มีอะไรกั้นหรอกครับ ดังได้กล่าวมาแล้ว มันเป็นเพียงแคร่ไม้ไผ่นั่งเล่น เท่านั้นเอง ลุงตุยบอกว่า ให้ผมอาศัยนอนตรงนี้ไปก่อน แล้วจะขยับขยายให้ในภายหลัง
น้าฟ้า (สลัมข้างดงมะพร้าว)
น้าฟ้าสลัมข้างดงมะพร้าว
เรื่องราวของชาวเจ็ดเสมียน
ในวันแรกที่ผมได้มาอยู่ที่บ้านโป่งนี้ ตั้งแต่เช้าเป็นต้นมา ที่ผมกับพ่อของผม รีบร้อนกันไปสมัครเข้าเรียน ที่โรงเรียนสารสิทธิฯ จนเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้น จนถึงเวลานี้ เป็นหนึ่งวันเต็มๆทีเดียวที่ผม ต้องทำอะไรหลายอย่าง จึงทำให้ผมปวดเมื่อยตัวมากๆ เหมือนๆจะเป็นไข้เอาทีเดียว ตัวก็เมื่อย มิหนำซ้ำขาก็เมื่อย เพราะเดินมาก เดินตลอดวัน
เวลานี้ก็มืดแล้ว สักประมาณทุ่มครึ่งเห็นจะได้ พวกธันวา และเปี๊ยกเพิ่งจะอาบน้ำกัน ผมได้ยินเสียงน้ำ ซู่ๆ ในตอนนั้นผมอยากจะเอนหลังลงไปนอนเสียแล้ว เนื่องจากไม่เคยทำอะไรทั้งวันขนาดนี้มาก่อน ผมจึงเอนตัวลงนอนบนแคร่ไม้ซึ่งกางมุ้งไว้แล้ว